Mijn pad

Zoals veel coaches en therapeuten heb ik me gespecialiseerd in die thema’s waar ik ook zelf mee worstel, waar ik jaren voor nodig heb gehad en waar ik langzaamaan mijn weg in vind: mijn eigen keuzes maken, mijn intuïtie serieus nemen en vertrouwen op mijn eigen kunnen.

Carrière

Na mijn afstuderen als Cultureel Antropoloog in 1985, werkte ik meer dan 25 jaar in de internationale ontwikkelingssamenwerking, met vrouwengroepen in veel verschillende culturele settings, vaak in conflictgebieden.  Dit bracht veel reizen met zich mee. Het thema ‘Geweld tegen Vrouwen’ was emotioneel zwaar.  Ik zag veel onrecht en heb in benarde situaties gezeten. Toch sprak ik daar weinig over. Het hoorde nou eenmaal bij het werk, vond ik.

Maar na verloop van jaren werd het wel een beetje veel om in mijn eentje te dragen. Ik werd stil van binnen en druk van buiten; mijn manier om te bewijzen dat alles goed met me gaat. Harder en langer werken ging ik, waardoor ik steeds moeier werd. Voor mijn eigen verlangens en behoeften was geen plek meer.  Ik raakte steeds verder verwijderd van wie ik ben en wie ik wilde zijn.

Opleidingen

We hebben allemaal een keerpunt, waarop blijkt dat de manier waarop wij leven niet meer werkt. Voor mij was het de keuze: blijf ik op dezelfde manier doorgaan of ga ik het anders doen? Het werd de verandering. Ik ging in therapie en de driejarige opleiding Professionele Communicatie bij Phoenix-Opleidingen werd het begin van een zoektocht. Waarom blijf ik doen wat ik eigenlijk niet wil? Wie ben ik en wat wil ik?

Nu, jaren later, heb ik mijn weg gevonden. Ik  heb de opleiding afgerond, waarna ik nog de opleiding Systemisch Werken en de Masterclass Transactionele Analyse heb gevolgd. Een trainersopleiding maakte het compleet voor mij.  Coaching van vrouwen blijft mijn speciale interesse houden evenals coaching in een interculturele setting. Ik blijf me bijscholen om steeds beter leerprocessen te kunnen faciliteren. Van mijn werk met vrouwengroepen in ontwikkelingslanden heb ik vaardigheden geleerd in groepsprocessen in veel verschillende contexten. Die ervaringen breng ik mee en maken mijn stijl van coachen en trainen gevarieerd en kleurrijk.

Margreet Houdijk

Verhaal uit Colombia

Ik ben in Colombia op bezoek bij een vrouwennetwerk, de vrouwen van Magdalena Medio. Het is heet, ontzettend heet en we zitten onder een groot strooien dak. De vrouwen vertellen over wat de oorlog voor hen betekent, hoe hun leven wordt bepaald door de strijdende partijen, hoe hun families verscheurd raken, over hun angsten. Ze vertellen ook over hun activiteiten voor vrede en veiligheid in de dorpen waar ze wonen. Hoe graag ze gezien en gehoord willen worden. De stem van de vrouwen wordt zo gemakkelijk over het hoofd gezien.

Een vrouw staat op, stapt met haar blote voeten in een emmer water en loopt een stukje over de betonnen vloer. Ze laat een spoor van natte voetstappen achter. Binnen enkele tellen is het spoor echter alweer verdwenen door de zinderende hitte. ‘Kijk‘, zegt ze: ‘Zo zijn wij vrouwen in Colombia. We willen zo graag gezien worden, we banen ons een weg, maar zodra we een paar stappen hebben gezet, zijn we weer uit het zicht verdwenen‘. Maar ze geven niet op. In heel Colombia laten vrouwen hun stem horen. Ze verenigen zich in groepen op dorpsniveau die zich weer verenigen in netwerken op nationaal niveau. Zo worden ze zichtbaar en is hun stem een belangrijke factor geworden in het vredesproces.